/
Bio
1934-2015
Jedna z najwybitniejszych postaci polskiego szkła artystycznego. Eksperymentator i wizjoner, który bez reszty poświęcił się szkłu. Wieloletni pedagog, wykształcił kilka pokoleń artystów-szklarzy.
Urodzony we Lwowie, studia we wrocławskiej PWSSP ukończył w roku 1960. W tym roku objął stanowisko asystenta w Katedrze Szkła. Momentem, który miał chyba największy wpływ na jego przyszłe działania jako artysty szkła, było dwuipółmiesięczne stypendium w jednej z najsłynniejszych hut - „Venini” (Murano, Włochy). Miał tam okazję współpracować z najlepszymi hutnikami, używając doskonałych mas szklanych. Po powrocie do kraju, próbował zaszczepić na naszym gruncie niektóre z rozwiązań, z którymi zetknął się podczas pobytu we Włoszech (miał jednak świadomość, że części z nich nie da się odtworzyć w dość siermiężnych, w porównaniu do hut włoskich, polskich warunkach). Jednak wiedział już, że szkło ma ogromny potencjał, który należy z niego wydobyć.
Lata 70. to okres intensywnej aktywności artystycznej, eksperymenty z masą szklaną, jej barwieniem i zdobieniem. W piechowickim oddziale huty „Julia”, barwił szkła metalami ziem rzadkich, ale też za pomocą tak nietypowych rozwiązań, jak zatopiony w formie drut miedziany. Kolejne lata to głównie szkło formowane metodami hutniczymi, obiekty rzeźbiarskie, pozbawione cech użytkowych. Kiczura nie zajmował się projektowaniem form przemysłowych. Wyjątkiem była realizacja zestawów szkieł do filmów: „Rękopis znaleziony w Saragossie” oraz „Quo vadis”, chociaż i to nie była typowa praca projektanta, ponieważ powstałe szkła miała cechować bardziej oryginalna forma, niż pełna funkcjonalność.
Pod koniec lat 80. artysta zainteresował się obróbką szkła na zimno: szlifowaniem szkła optycznego, klejeniem wieloelementowych kompozycji, a także technikami piecowymi.
Rozpoczęta w roku 1960 i trwająca ponad pięć dekad kariera naukowa, stała się drugą wielką pasją Ludwika Kiczury, w której odniósł ogromy sukces. Po profesorze Dawskim objął Pracownię Projektowania Szkła, pełnił także funkcję prodziekana Wydziału Szkła i Ceramiki. W roku 1992 otrzymał tytuł profesorski.
Brał udział w większości wystaw szkła w Polsce, a także w największych i najważniejszych prezentacjach i sympozjach na świecie, wielokrotnie zdobywając na nich nagrody.
O twórczości
Forma dekoracyjna, II Plener Szklarski, 1980, szkło sodowe, warstwowe, barwione w masie, wolno formowane, wys. 41 cm.
Grubościenny korpus w kształcie odwróconego trójkąta. Wyraźny kontur podkreśla wałkowata wstęga żółtego szkła okalająca formę. Jej wypukłość wyznacza granicę między barwną i bezbarwną masą szklaną. Masywny i wysoki trzon podstawy, podtrzymuje rozchodzące się na boki obłe i barwne ramiona. Przestrzeń pomiędzy nimi wypełnia tafla płaskiego szkła wzbogacona na krawędziach pęcherzykami powietrza. Górna partia kompozycji tworzy nieregularną i rozszerzającą się na boki bryłę.
Praca znajdująca się w kolekcji WGS BWA powstała na II Plenerze Szklarskim w 1980 r.
Bio
1934-2015
One of the most outstanding figures of Polish artistic glass. An experimenter and visionary who has devoted himself completely to glass. A long-time educator, he has educated several generations of glass artists.
Born in Lviv, graduated from the Academy of Fine Arts in Wrocław in 1960. This year he took up the position of assistant in the Glass Department. The moment that probably had the greatest influence on his future activities as a glass artist was the two and a half months' scholarship at one of the most famous glassworks - "Venini" (Murano, Italy). He had the opportunity to cooperate with the best glassblowers there, using excellent glass masses. After having returned to Poland, he tried to implement some of the solutions he came across during his stay in Italy (however, he was aware that some of them could not be reproduced in quite coarse conditions, compared to the Italian and Polish glassworks). However, he already knew that glass had great potential to be extracted from it.
The 70s was a period of intense artistic activity, experimenting with glass mass, its colouring and decoration. In the Piechowice branch of the Julia Glassworks, he coloured glass with rare earth metals, but also with such unusual solutions as sunken copper wire. The following years were mainly glass formed with smelting methods, sculptural objects devoid of any functional features. Kiczura was not involved in designing industrial forms. The exception was the production of glass sets for films: "The Manuscript Found in Saragossa" and "Quo vadis", although this was not a typical designer's work, as the resulting glasses were supposed to have more original form than full functionality.
In the late 1980s, the artist became interested in cold glass processing: grinding optical glass, gluing multi-element compositions, as well as furnace techniques.
Beginning in 1960 and lasting more than five decades, his scientific career became the second great passion of Ludwik Kiczura, in which he achieved great success. After professor Dawski, he took over the Glass Design Studio and served as Deputy Dean of the Faculty of Glass and Ceramics. In 1992 he was awarded the title of professor.
He took part in most of the glass exhibitions in Poland, as well as in the largest and most important presentations and symposiums in the world, winning numerous awards at them.
About creativity
Decorative form, 2nd National Open-Air Glass Workshop in Stronie Śląskie, 1980, body-coloured sodium glass, layered, slowly formed, height of 41 cm.
The thick-walled body in the shape of an inverted triangle. The clear contour is emphasized by a rolling ribbon of yellow glass surrounding the form. Its convexity marks the border between a coloured and colourless glass mass. The massive and high shaft of the base supports the round and colourful arms extending to the sides. The space between them is filled with a sheet of flat glass enriched at the edges with air bubbles. The upper part of the composition creates an irregular shape that extends to the sides.
